naku, nagtatago na naman itong hilaw na puting ito. ayaw kumausap sa mga naniningil sa kanya. ang hirap naman ng buhay ng isang accountant. habulin- as in, habulin ng mga pinagkakautangan niya. heto at kakatawaglang ng isang naniningil sa kanya, pero dedma. ang pinapasagot sa akin ay wala daw siya. mantakin mo iyon! pinaghihirapan mong pagtrabahuhan ang sweldo mo, pero ang gagawin lang ay ang makipag-hide and seek sa iyo pagdating sa singilan at bayaran.
ganun kayang talaga kapag accountant ka? nagtatago ka? ang lam ko, mataas na propesyon ang accountancy. at napakamahal ng pirma ng mga ito. maggaling sila sa pagbabalanse. kaya nilang pagtugma-tugmain ang mga nuemro at makagawa ng monthly accounting kahit anogn gulo ng records. e paano, matinik sa numero e.
speaking of pagbabalanse ng numero, heto end of the month at maloloka na ako. paano, wala na akong mababalanseng numero sa pitaka ko. puro barya-barya na lang nasa bulsa ko. binilang ko nga e, makasasapat para pampamasahe sa bus papasok ng trabaho. buti na lang, barya ang ibinabayad sa bus. ang nakakalungkot pa, ayun, nag-exit ang kapatid ko. kinailangan magpadala ng pangkain at bayad sa tirahan doon sa iran. pinabaonan ko na lang ng madaming de-lata, noodles at mga biskwit para makatipid-tipid naman sa gastusin. paano na kaya ang mga susunod na araw?
January 30, 2009
January 19, 2009
Sa Atin-Atin Lang
it's the 3rd week of the year and here i am clicking away at my keyboard. wala na akong time maggawa sa bahay ngayon. sinosolo ng utol ko ang aking laptop. naku, nawiwiwli sa multiply at ngayon niya lang nadiscover. sabik din siguro makibalita sa mga kaibigan niya at sa aming pamangkin. Nicole has her own multiply site kasi, at nakakatuwa ang kanyang mga poems.
iba talaga dito. lagi arabo ang salitang naririnig ko sa opisina. palibhasa mas komportable silang magsalita sa linggwaheng kinagisnan nila. kahit magkakaiba sila ng nationality, mga arabo naman sila kaya ito ang common sa kanilang lahat na wika.
hanggang ngayon, kahit magli-limang buwan na ako dito, naninibago pa rin ako sa mga mukha ng mga ito pag nagdadatingan sila. kungsabagay, nagkakakumpol-kumpol lang sila dito pag andito si amo galing saudi. nakupo, napaka-busy bigla dito sa opisina pag nagkataon.
nakaka-OP nga lang kasi di ko sila maintindihan. pakiramdam ko nga, hindi kaya sinasadya nilang magsalita sa arabo para di sila maintindihan ng mga banyaga? parang tayo din kapag nagkasama-sama sa isang lugar at may mga pinag-uusapang ayaw marinig ng ibang lahi, automatic ang pagsasalita natin sa sariling wika.
parang dito sa blog ko. pag may gusto akong isulat na wala akong pakialam kung di naiintindihan ng iba, dire-diretso ang pagsusulat ko sa wikang atin. ito naman ay... sa atin-atin lang.
iba talaga dito. lagi arabo ang salitang naririnig ko sa opisina. palibhasa mas komportable silang magsalita sa linggwaheng kinagisnan nila. kahit magkakaiba sila ng nationality, mga arabo naman sila kaya ito ang common sa kanilang lahat na wika.
hanggang ngayon, kahit magli-limang buwan na ako dito, naninibago pa rin ako sa mga mukha ng mga ito pag nagdadatingan sila. kungsabagay, nagkakakumpol-kumpol lang sila dito pag andito si amo galing saudi. nakupo, napaka-busy bigla dito sa opisina pag nagkataon.
nakaka-OP nga lang kasi di ko sila maintindihan. pakiramdam ko nga, hindi kaya sinasadya nilang magsalita sa arabo para di sila maintindihan ng mga banyaga? parang tayo din kapag nagkasama-sama sa isang lugar at may mga pinag-uusapang ayaw marinig ng ibang lahi, automatic ang pagsasalita natin sa sariling wika.
parang dito sa blog ko. pag may gusto akong isulat na wala akong pakialam kung di naiintindihan ng iba, dire-diretso ang pagsusulat ko sa wikang atin. ito naman ay... sa atin-atin lang.
January 13, 2009
Bertdey Pipol in d House
There's a lot of flatmates celebrating their birthday this month. There's Aunty Brenda, Ate Leslie, Dunhill, Chuchay and Roxanne. That's five of them. 5 birthday celebrants = 5 celebrations = 5 occasions to gorge on food.
It's mainly the reason for my not being able to go down to my previous size again. I am so enjoying all the eating!
January 08, 2009
2009 na
bagong taon, panibagong hamon...
it's been 4 months since i first set foot in dubai- this land of gold.
to me, i saw it as a land of opportunity. like so many of my kababayans, i have finally given in to the dire need of pag-asenso sa buhay.
But this chapter in my life's journey is just getting started.
Little had I known that all those little travails that I've taken during my childhood and all through my growing up will have shaped me into what I am now.
I bear the scars of all the wounds I've sustained growing up, both physically and emotionally. Each scar is a living memory of the adventures I've had as a child. Each scar is associated to a place, or a face or a happening. And I can say I have so many happy memories growing up. Happy with a lot of adventures and a lot of falls and kneescrapes along the way.
These days, I am at it again. Taking part in the game of life- taking risks, falling, picking myself up, enduring the scrapes, nursing the wounds, holding on. I feel blessed to have family and friends to support and encourage me every time I feel down. And I am grateful I have the Lord to carry me through all of these falls. It's another year to spend in pursuit of my dreams. Another year to journey on.
it's been 4 months since i first set foot in dubai- this land of gold.
to me, i saw it as a land of opportunity. like so many of my kababayans, i have finally given in to the dire need of pag-asenso sa buhay.
But this chapter in my life's journey is just getting started.
Little had I known that all those little travails that I've taken during my childhood and all through my growing up will have shaped me into what I am now.
I bear the scars of all the wounds I've sustained growing up, both physically and emotionally. Each scar is a living memory of the adventures I've had as a child. Each scar is associated to a place, or a face or a happening. And I can say I have so many happy memories growing up. Happy with a lot of adventures and a lot of falls and kneescrapes along the way.
These days, I am at it again. Taking part in the game of life- taking risks, falling, picking myself up, enduring the scrapes, nursing the wounds, holding on. I feel blessed to have family and friends to support and encourage me every time I feel down. And I am grateful I have the Lord to carry me through all of these falls. It's another year to spend in pursuit of my dreams. Another year to journey on.
Subscribe to:
Posts (Atom)